domingo, 20 de diciembre de 2009

María soliña

En su píldora de hoy el profesor nos ha leído algunos poemas de Celso Emilio Ferreiro, uno de los escritores líricos más reconocidos de la lengua gallega. Me ha gustado especialmente recordar el poema “María Soliña”, que conocí hace un tiempo a través del gaitero Carlos Núñez en su delicioso disco Os amores libres (1999). Para los que nacimos en la Meseta, en el interior, siempre nos emocionará comprobar como el (para nosotros) lejano y desconocido mar es capaz de motivar creaciones artísticas tan bellas como este poema, ambientado en la localidad marinera de Cangas. Os dejo aquí el texto del poema y la versión musicalizada de Carlos Núñez.


MARÍA SOLIÑA


Polos camiños de Cangas
a voz do vento xemía:
ai, que soliña quedache,
María Soliña.


Nos areales de Cangas,
muros de noite se erguían:
ai, que soliña quedache,
María Soliña.


As ondas do mar de Cangas
acedos ecos traguían:
ai, que soliña quedache,
María Soliña.


As gueivotas sobre Cangas
soños de medo tecían:
ai, que soliña quedache,
María Soliña.


Baixo os tellados de Cangas
anda un terror de auga fría:
ai, que soliña quedache,
María Soliña.


Celso Emilio Ferreiro

http://www.goear.com/listen.php?v=97bbbf6

Publicado por ahidalgo

No hay comentarios:

Publicar un comentario